آئین مستان

خونین تر است از همه  لاله ها دلم

میسوزد از شراره زهر جفا دلم

آتش فتاده است زسر تا به پای من

یارب ببین که زهر چه کرده است با دلم

دل در میان سینه من نیست آتشی است

ازبسکه سوخته است نمانده به جا دلم

دشمن به کشتنم شده راضی چرا چو نیست

هرگز به رنج مورچه ای هم رضا دلم

من در میان حجره در بسته ام ولی

بگشوده چشم در همه ارض و سماء دلم

چندان به درد طی شده عمرم که جز به مرگ

دیگر به هیچ نگردیده وا دلم

بابا بیا جان کندن من را نظر کن

بابا بیا فکری به حال این پسر کن

از درد صورت می کشم بر خاک حجره

خاکی تماشای رخ قرص قمر کن

خورشید می سوزد از آه آتشینم

یک چاره بهر این وجود پر شرر کن

کف می زنند این جا به جای ذکر قرآن

تو آبرو داری سر این محتضر کن

هستم جگر گوشه تو را بابا بیا زود

با آستین پاک از لبم خون جگر کن

گفتم که عطشانم ولی آبم ندادند

حدا اقل کام مرا با اشک تر کن

وقت وصیت کردنم محرم ندارم

حتما بیا و مادرم را هم خبر کن

چون مادرم هم دست و پهلویش شکسته است

خود را عصای مادر بی بال و پر کن

بالا سرم وقتی رسیدی روضه خوان شو

همراه من تا مقتل اکبر سفرکن

من می شوم اکبر ولی نه قطعه قطعه

تو نیمه جان ایفای نقش آن پدر کن

زاده زهرا میان حجره افغان مى ‏کند

در دل با کردگار حى سبحان مى‏ کند

بس که جان سوز است آه وناله آن شاه دین

شعله بر جان مى ‏زند دل را پریشان مى ‏کند

گاه مى‏ پیچد ز درد و گاه مى ‏نالد ز غم

گاهى اظهار عطش با قلب سوزان مى ‏کند

دختر مامون چو خواهد کس نگردد با خبر

حجره را بر زاده ‏ى طاها چو زندان مى ‏کند

در میان حجره در بسته آن آیات حق

راز دل با کردگار خویش عنوان مى‏ کند

آن امام نهمین مى‏ نالد از سوز عطش

لیک یاد از غربت شاه شهیدان مى ‏کند

او غریبانه دهد جان در دیار بى کسى

در جنان بهرش فغان شاه خراسان مى ‏کند

تا سه شب آن پیکر قرآن ناطق را عدو

همچو گنج پر بها در خانه پنهان مى‏ کند

چون نهد جسم شهنشاه مبین در آفتاب

چهره خورشید را سوزان و تابان مى ‏کند

کربلایى شرح وبست این مصیت را مگو

ورنه زهرا در جنان گیسو پریشان مى ‏کند

چه پیش آمد که جان را غم گرفته

جهان را سربه سر ماتم گرفته

چو گل مردم گریبان چاک کردند

به داغ لاله بر سر خاک کردند

مگر خورشید عالم تاب دین رفت

که شادى از زمان و از زمین رفت

تقى، پور رضا، با زهر بیداد

ز پا افتاده همچون سرو آزاد

جواد آن پاره ‏ى جان پیمبر

امام راستان، فرزند حیدر

فروغ دودمان پاک زهرا

چراغ نور بخش آل طاها

شبستان جهان را مهر تابان

دل سرگشته را آئینه ‏ى جان

امید عارفان، مهر ولایت

شب تاریک را، شمس هدایت

از او شد زنده آئین محمد

اساس دین یزدانى سرمد

زهر آن چنان شرر زده بر جسم و جان من

کز تن ربوده یکسره تاب وتوان من

من در دیار غربت و دل خسته جان نزار

با من چه کرد همسر نامهربان من

من میهمان و داروى دردم دو جرعه آب

بر من نمى‏ دهد ز جفا میزبان من

در بسته است روى من و شادمان بود

یارب تو آگهى ز غم بیکران من

ام الفساد دختر مامون چها نکرد

از ره کینه با من و با خانمان من

یکدم صبا برو به جنان از وفا بگو

با مادرم حکایت درد نهان من

چون لاله داغدارم و افسرده همچو گل

بلبل نواى غم کشد ازگلستان من

زین داغ سینه سوز که دارم به دل ز غم

خشکیده از عطش همه کام و زبان من

مادر ز جور دشمن بد کیش خانگى

خون مى‏ رود ز چشم و دل دوستان من

دل مى‏ تپد به سینه چو مرغ قفس مرا

غم همدم است و ناله بود هم نفس مرا

تنها میان حجره ‏ى در بسته دل غمین

کس نیست جز خداى جهان ملتمس مرا

دور از دیار و یارم و اغیار در کنار

غیر از خدا دگر نبود دادرس مرا

جانم بسوخت همسر نامهربان ز کین

باشد همین حکایت جانسوز بس مرا

مسموم و خسته جان جگرم پاره پاره شد

بهر علاج نیست به کس دسترس مرا

مى ‏سوزد از عطش جگرم وز شرار زهر

در سینه بسته آمده راه نفس مرا

سوى وطن چو قافله ‏ى آه مى ‏رود

آید به گوش ناله‏ ى بانگ جرس مرا